Φάτε σκόνη Avengers!

Ένας τιτάνας της ψυχαγωγίας όπως η Marvel δεν έφτασε να βάζει δισεκατομμύρια στα ταμεία της επαναπαυόμενη στο θρόνο της ψηφιακής διασκέδασης, ούτε με το σταυρό στο χέρι. Η λύσσα της για πολλαπλασιασμό του κέρδους την οδήγησε στο να γλυκοκοιτάξει επιτέλους και τη gaming βιομηχανία, προσφέροντας τα τελευταία χρόνια σε όλο και περισσότερες εταιρείες ανάπτυξης βιντεοπαιχνιδιών την εύλογη αδειοδότηση των γιγαντιαίων IPs της. Το βάρος του ονόματός τους βοηθά το marketing να τροφοδοτηθεί απευθείας από τη μήτρα του development, οδηγώντας σε blockbuster video games, που έχουν όλα τα φόντα να πουλήσουν εκατομμύρια αντίτυπα. Άλλοτε θα τους βγει, με το ψηφιακό έμβρυο να αναπτύσσεται σε σιντριβάνι χρημάτων, όπως στην περίπτωση του Marvel’s Spider-Man και άλλοτε θα προτιμούσαν να προλάμβαναν την δυαδική έκτρωση κάποιας αποτυχίας, όπως το Marvel’s Avengers, που ακόμα στοιχειώνει τα πορτοφόλια των Marvel Games και Square Enix.

Παρά το ατυχές στοίχημα των “Εκδικητών”, οι δύο τελευταίες έδωσαν ξανά τα χέρια για εκ νέου licensing ενός ακόμη μεγάλου IP, αυτό των Guardians of The Galaxy, που μέχρι πρότινος μπορούσαμε να χειριστούμε μόνο σε games τύπου Telltale. Η προ τετραμήνου αποκάλυψή του στην E3 2021 δεν απασχόλησε πολλούς fans, αφού η μοναδική δικαίωση ήρθε στην είδηση του ότι η Eidos Montreal θα βρίσκεται στο τιμόνι της ανάπτυξής του και όχι η δαχτυλοδεικτούμενη πια Crystal Dynamics, που ακόμα το φυσάει και δεν κρυώνει.. Ως κάποιος που αγάπησε το campaign του Marvel’s Avengers, αλλά μίσησε το υπόλοιπο 75% του παιχνιδιού, κρατούσα πολύ μικρό καλάθι για την παρέα του Star-Lord. Αδίκως βέβαια, εφόσον το παιχνίδι ξεκίνησε να θρυμματίζει κάθε στρώση επιφυλακτικότητας που με περιέβαλε από το menu screen κιόλας και το μουσικό background των 80s’ ασμάτων. Αυτός ήταν μόνο ο αρχικός κρίκος της αλυσίδας εκπλήξεων που ακολούθησαν στο Marvel’s Guardians of the Galaxy.

ΜΙΑ COMIC-WORTHY ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

Το μεγάλο ατού του συγκεκριμένου παιχνιδιού κρύβεται πίσω από εξαιρετικό του storyline (καθόλου spoilers), αξιοποιώντας πρωτότυπα το lore που περιτριγυρίζει την αχτύπητη πεντάδα αντισυμβατικών ηρώων του διαστήματος. Η πρόχειρη σκέψη που διαπέρασε τον εγκέφαλό μου λίγο πριν ξεκινήσω το παιχνίδι αφορούσε τη δυσαρέσκειά μου απέναντι σε ένα ενδεχόμενο origin story, συνεπώς εξεπλάγην ευχάριστα όταν αντίκρυσα την απαρτία στην ομάδα των Guardians, ασχέτως που στο συγκεκριμένο timeline φάνηκε νεοσύστατη. Ακόμα πιο ικανοποιημένος έμεινα μετά από δεκάδες ώρες με το παιχνίδι, συνειδητοποιώντας πως βυθίστηκα με κάθε geek νευρώνα μου σε μία πιο πιστή στα comics υλοποίηση του σύμπαντος που συμμετέχουν οι Φύλακες του Γαλαξία, παρά στο πολυφορεμένο MCU. Αυτό ίσως ξενίσει όσους έχουν δει μόνο τις δύο ταινίες των 2014 και 2017 και δεν αξιώθηκαν ποτέ τους να ανοίξουν κάποιο πολύχρωμο ολιγοσέλιδο. Μόνο όσοι έχουν εμπειρία και με τις δύο εκδοχές θα αντιληφθούν την ευστοχία στην οξύθυμη προσωπικότητα του Rocket και την ολική κυριολεξία του Drax.

Ενώ δεν αναμένω το Marvel’s Guardians of the Galaxy να πλημμυριστεί από επευφημίες, αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει βραβείο είναι η φανταστική γραφή του. Είναι προφανές πως η καναδέζικη ομάδα της Eidos Montreal άπλωσε τα χαρτιά της στο τραπέζι, πειραματίστηκε και κατέληξε σε ένα ολοκληρωμένο σενάριο, που επενδύει στην ιδιαιτερότητα των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων και χτίζει με μαεστρία την ανάπτυξη τόσο των ίδιων όσο και όλης της δυναμικής ανάμεσα στα μέλη της ομάδας τους. Παρά την πίεση που φέρει η μεταφορά μίας τόσο μεγάλης IP προς το gaming, δεν δείχνουν να επηρεάστηκαν ιδιαίτερα, αντιθέτως διασκέδασαν με τη ψυχή τους μία ευκαιρία που πολλοί developers θα ήθελαν να έχουν. Όσοι έχουν επίγνωση της γελοιότητας στο χαρακτήρα του Star-Lord, το δυναμισμό της Gamora ή την τριλεκτική λακωνικότητα του Groot, δεν θα αργήσουν να δεθούν με το σύμπαν που δημιούργησαν οι δημιουργοί του παιχνιδιού, ιδίως όταν αυτό βρέχεται συνεχώς από μπόλικο quirkiness, το χαρακτηριστικό χιούμορ του franchise, αλλά και αρκετές τραυματικές στιγμές που σπάνε την -κατά τα άλλα- ξεκαρδιστική ροή του.

Εκμεταλλευόμενη στρατηγικά τα πολλαπλά references που προϋπήρχαν στην παλέτα της, η πλοκή του παιχνιδιού ξεχωρίζει με ευχάριστο τρόπο από τα όσα έχουμε δει μέχρι στιγμής από την πιο… let’s say… ιδιαίτερη ομάδα ηρώων της Marvel, κάτι που σφραγίζεται από τις καταπληκτικές ερμηνείες του καθενός ξεχωριστά και πολύ περισσότερο από την αλληλεπίδραση όλων. Παρότι ξεχώρισα το performance του Alex Weiner ως Rocket, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως οι ασταμάτητοι διάλογοι και η αλληλουχία πειραγμάτων και διαμαχών ανάμεσά τους είναι ο πραγματικός star του τελικού προϊόντος. Θα βλασφιμήσω λέγοντας πως ξεπερνά και το God of War σε αυτό το κομμάτι, αφού η αδιάκοπη off-script ομιλία των Guardians είναι άκρως ταιριαστή στα όσα λατρέψαμε σε αυτή την ομάδα όλα αυτά τα χρόνια, δίνοντας άλλη πνοή στην συνύπαρξη των χαρακτήρων και στις λιγότερο δραστήριες στιγμές του gameplay. Οι αποφάσεις συνομιλιών που κλήθηκα να πάρω μέσα από τα μάτια του Peter Quill αφενός με ταξίδεψαν στις εποχές που πρωτογνώριζα το Mass Effect και αφετέρου έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής.

Αξιοσημείωτο το ότι η Eidos Montreal μας δίνει ευθέως τη δυνατότητα να πολλαπλασιάσουμε όσο θέλουμε τις διαστάσεις του context, αφού υπάρχουν πολλοί προαιρετικοί διάλογοι που μπορούν να προσφέρουν πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για το υπόβαθρο του καθενός και δεν αναγκάστηκα ποτέ να λοξοδρομήσω από το main path δίχως τη θέλησή μου. Όλα αυτά τα ασταμάτητα interactions με βοήθησαν να γνωριστώ με έναν κόσμο που δεν σταμάτησα να απολαμβάνω, αφού νοηματοδοτούσαν την ύπαρξη του παιχνιδιού και σήμαναν ταυτοχρόνως τη διαφοροποίηση του από την πλειονότητα των video games. Μπορεί η σκηνοθεσία του να μην ήταν top-tier σε καθένα από τα chapters, όμως θα του κάνω το κοπλιμέντο τοποθέτησης του πιο κοντά σε μία εμπειρία του Insomniacverse, παρά στο περσινό φιάσκο. Η συμμετοχή της στην ανάπτυξη του Marvel’s Avengers και η πορεία αυτού έδωσαν γερά μαθήματα στην Square Enix, μετατρέποντας την αστοχία του ενός σε κλειδωμένη τορπίλη του επόμενου project.

ΣΩΣΤΕ ΤΟΝ ΓΑΛΑΞΙΑ ΜΕ… ΜΟΥΣΙΚΗ!

Δικαιωματικά, το Marvel’s Guardians of the Galaxy πραγματοποίησε διαγαλαξιακό ταξίδι για την αντίπερα όχθη της σχεδιαστικής προσέγγισης, όντας απολύτως γραμμικό και ξορκίζοντας παράλληλα το δαίμονα του game as a service. Από μόνη της αυτή η διαφοροποίηση από τους Avengers ήταν μία μικρή πρόκριση στα σαλόνια των ποιοτικών games με ουσία και αποφυγή του αρμέγματος. Στο μόνο που υστερεί το Guardians of the Galaxy συγκριτικά με το Avengers είναι στη χρήση ενός μόνο χαρακτήρα, του Star-Lord, στερώντας μας την επιλογή να χειριστούμε ολοκληρωτικά οποιοδήποτε άλλο από τους τέσσερις companions. Από την άλλη, μπορεί να μην είναι playable, αλλά είναι χρησιμότατοι τόσο στο πεδίο της μάχης όσο και στην εξερεύνηση, κατατροπώνοντας τελικά την επιθυμία μου να έχω πρόσβαση σε όλους. Θα επιστρέψουμε όμως σε λίγο στα εξωγήινα buddies του Peter Quill και ας εστιάσουμε προσωρινά στον πραγματικό Star(-Lord), ο χειρισμός του οποίου βασίζεται στα φανταστικά, overheating, διαστημικά όπλα του, που εξαπολύουν laser beams σα να μην υπάρχει αύριο.

Στο reveal του παιχνιδιού το μόνο που αντίκρισα ήταν ένα χαοτικό gameplay, με αλλόκοτη χρήση της κάμερας και παράξενο ρυθμό στο πεδίο της μάχης, οδηγώντας με στο να στρίψω το κεφάλι μου μακριά από την κατεύθυνση της οθόνης και να προχωρήσω σε άσχετη συζήτηση με τα λοιπά μέλη του SAVE THE GAME, τρώγοντας McDonald’s. Λίγους μήνες αργότερα, τίποτα από τα παραπάνω δεν εμφανίστηκε ούτε με προβλημάτισε έχοντας στα χέρια μου το παιχνίδι. Το lock-on σύστημα στόχευσης του Star-Lord είναι άψογα εφαρμοσμένο και θα βολέψει ακόμα και τους λιγότερο επιδέξιους gamers, ενώ η αύξηση των abilities του δίνει μία ευχάριστη και λογική αίσθηση προόδου που απαιτεί ένα 20ωρο campaign. Σε ένα τόσο μεγάλο σε διάρκεια action-adventure ο αριθμός και η διάρκεια των encounters οφείλει να ζυγιστεί κατάλληλα για να αποφευχθεί ο κορεσμός της action διασκέδασης, κάτι το οποίο δείχνει να στοχάστηκε η Eidos Montreal. Όλα τα combat scenarios διαρκούσαν τόσο-όσο, δείγμα του τρομερού balancing που σίγουρα απασχόλησε για ατέλειωτες ώρες εργασίας τους developers, οπότε fair-play to them.

Θα μπορούσα να μιλάω διθυραμβικά για ώρες απευθυνόμενος στη χρήση του Star-Lord με τις οπλάρες του, τις ανεπτυγμένης τεχνολογίας μπότες του και τις Michael Jackson πιρουέτες του, ακόμα και μέσα σε πολύ επικίνδυνες καταστάσεις, αλλά ας αποδώσουμε λίγο χρόνο και στην υπόλοιπη παρέα. Οι δημιουργοί απάλυναν την πληγή του ενός πρωταγωνιστή με το Guardians mode που, δίχως ιδιαίτερη περιγραφή, σπέρνει. Κάθε ability που ξεπροβάλλει στο σχετικό ability wheel οπλίζει με νέες μαχητικές επιλογές το combat system. Οι οδηγίες που κατά βούληση δίνετε στους Rocket, Drax, Gamora και Groot ξεκλειδώνουν μία σειρά από crowd control effects και damage schemes, δημιουργώντας ένα over the top τρενάκι καταστροφικών επιθέσεων, που ποτέ δεν καταντά βαρετό, ίσα-ίσα με έκανε να ανυπομονώ για τον επόμενο διαπληκτισμό. Βλέποντάς το αντικειμενικά όμως, η υπερβολή στην ταυτόχρονη χρήση των Guardians όχι μόνο είναι παράλογη οπτικά, αλλά και δυσλειτουργεί κατά περιπτώσεις και στην πράξη. Η μνήμη των μυών και η δύναμη της συνήθειας θα σας βοηθήσουν, αργά ή γρήγορα, να εναρμονιστείτε εν τέλει με το χειρισμό ολόκληρης της πεντάδας-φωτιά.

Κάτι που κατέστησε απείρως πιο διασκεδαστικό το combat gameplay κατ’ εμέ ήταν η συνέχεια των διαλόγων και στις συγκρούσεις των Guardians με κάθε απειλή, αφού δεν ξέχασαν στιγμή να ενθαρρύνουν, να κοροϊδέψουν και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο το οικογενειακό κλίμα που τόσο πολύ ήθελε να αναπτύξει η Square Enix. Μέρα με τη νύχτα με το Marvel’s Avengers, ειδικά στην αντιμετώπιση της αποτυχίας. Αν αποτυγχάνατε σε κάποιο mission με τον Hulk και τον Iron Man θα ερχόσασταν αντιμέτωποι με το “Mission Fail” και την έναρξη της αποστολής από την αρχή. Το Guardians of the Galaxy του βάζει τα γυαλιά, αντιμετωπίζοντας την αποτυχία με τι άλλο, χιούμορ! Το “Huddle Up” είναι ένα feature που μετατρέπει τον ηγέτη Star-Lord σε ομιλητή, δίνοντας τη δυνατότητα στους παίκτες να ανατρέψουν το πεδίο της μάχης, τονώνοντας το ηθικό των υπολοίπων. Με έναν καλό λόγο, θα πάρετε ακόμα πιο φαντεζί power-ups, ειδάλλως θα αποδοκιμαστείτε από το group μένοντας πίσω στη μάχη. Η εν λόγω προσθήκη είναι ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο την ίδια στιγμή, αφού ναι μεν προκαλεί δυσθεώρητο αριθμό από εσωτερικά WTFs, αλλά είναι άκρως αντιπροσωπευτικό του ύφους που όλοι επιθυμούσαμε να εντοπίσουμε στο παιχνίδι.

ΠΑΛΙΟ ΚΑΛΟ LINEAR

Όσο περισσότερο έπαιζα το Marvel’s Guardians of the Galaxy παρατηρούσα έναν-έναν τους ενδοιασμούς μου να αποχωρούν, στην όψη ενός πολύ τίμιου video game. Η ανακούφιση όμως που διαισθάνθηκα κατά την περιήγηση στη linear δομή του κόσμου του δεν έχει προηγούμενο. Αγνάντευα ρομαντικά την διάσπαση της open world καταρροής που έχει μολύνει την gaming βιομηχανία, από ένα καθαρόαιμο, narrative-driven AAA game, που δεν νοιάστηκε να προσθέσει αχρείαστες ώρες στο gameplay του, αλλά εστίασε σε μία γραμμική, υπερπλήρη περιπέτεια. Προσωπικά, έχω κουραστεί να προσπαθώ να είμαι λάτρης των video games την εποχή όπου όλα τους προσπαθούν να είναι ανοιχτά, να τεντώνουν το χάρτη και τα quests τους, χωρίς στόχο ή προορισμό. Το Guardians of the Galaxy είναι μία διαφήμιση της linear νοοτροπίας και του στενού σχεδιασμού, δείχνοντας πως ακόμα και ένα Uncharted με υπερήρωες έχει χώρο στο gaming, κι ας μην μπορεί να προσφέρει 1000 περιττές ώρες μοναδικότητας. Σέβομαι την αποκλειστική πορεία του προς την εμπειρία που οραματίστηκαν οι developers, αποφεύγοντας να αποκλείνει από αυτή, κάτι που μόνο προς όφελός του λειτούργησε. Τίποτα παραπάνω από σύντομο exploration, κλειστά levels και βατά environmental puzzles.

Αν είστε από αυτούς που θέλουν τα 60€ τους να εξαργυρωθούν σε 100+ ώρες παιχνιδιού, διαλυθείτε ησύχως ή αναζητήστε συντροφιά στις υπόλοιπες αρετές του παιχνιδιού, όπως είναι το music score του. Θα ψάξετε πολύ για να βρείτε πιο to the point αξιοποίηση licensed μουσικών κομματιών στη gaming βιομηχανία, μη σας πω στο entertainment γενικότερα. Το κασετάκι του Star-Lord είναι υπερφορτωμένο με hits των 80s’ που άφησαν εποχή στην ποπ και ροκ κουλτούρα. Η παρέλαση αυτών των κομματιών ταιριάζει γάντι στο κλίμα που δημιουργείται σε οποιαδήποτε φάση του παιχνιδιού, από τις προσωπικές στιγμές του Peter Quill, στο ομαδικό άραγμα μέσα στο διαστημόπλοιο Milano, μέχρι και το λυτρωτικό πεδίο της μάχης υπό τη συνοδεία του The Final Countdown. Ακόμα και η εξαιρετική δουλειά του Richard Jacques για τη σύνθεση του original soundtrack, επισκιάστηκε από καλλιτέχνες μεγαθήρια όπως οι Bonnie Tyler, Queen και Black Sabbath. Υπήρξαν βέβαια και κάτι ξαφνικές στιγμές όπου το ηχητικό background έβλεπε εφιάλτες, ό,τι πρέπει για να εισαχθώ στα όσα έριξαν το Guardians of the Galaxy από τη σκάλα του αριστουργήματος.

ΚΑΛΟ, ΧΡΥΣΟ, ΑΛΛΑ ΤΕΧΝΙΚΑ ΑΤΕΧΝΟ

Προς απογοήτευση όλων, το συγκεκριμένο video game έχει σοβαρά θέματα στον τεχνικό του τομέα, σε βαθμό σπάνιο για τα στάνταρ των AAA games. Παρότι δοκίμασα το παιχνίδι σε post-launch patch και όχι σε κάποιο πρώιμο update για reviewers, έπεσα πάνω σε αμέτρητα bugs, pop-outs, pop-ins, Mary Poppins και κάθε λογής πιθανό εμετό του κώδικα σε gameplay και οπτικά renders. Κάνα δυο game freezes δεν έλειψαν, ενώ πλησίασα ακόμα περισσότερες φορές σε αυτά με τις κατακόρυφες πτώσεις των frames, ακόμα και στο performance mode. Είναι η πρώτη περίπτωση από τα cross-gen games που βρίσκω απαγορευτική τη χρήση των 30FPS στο quality mode, αφού η οπτική ευκρίνεια δεν θα σας είναι αρκετή όταν τα καρέ βυθίζονται κοντά στα 10 ανά δευτερόλεπτο. Είναι τεράστια η διαφορά των δύο επιλογών σε ποιότητα και απόδοση, όμως καμία από τις δύο δεν προσφέρει, δυστυχώς, κάποια smooth ή απροβλημάτιστη εμπειρία.

Προς το τέλος του παιχνιδιού, όπου το ένα Guardian ability θα υποδέχεται το άλλο και τα particles θα συγκρούονται μεταξύ τους στις οθόνες σας η κατάσταση φαίνεται ανυπόφορη για το παιχνίδι, κάνοντας πλέον αισθητό το ότι κρατιέται πολύ πίσω από τον τεχνικό τομέα. Είναι θλιβερό το ότι κυκλοφόρησε σε τόσο unpolished κατάσταση, πιο πολύ γιατί αδικεί την υπόλοιπη προσπάθεια που πραγματοποιήθηκε για τον in-game πλούσιο σχεδιασμό. Οι art directors ασπάστηκαν τις αρτιστικές επιλογές του James Gunn, ως προς τους χαρακτήρες και το world design αμφότερων των ομώνυμων ταινιών. Με εξωγήινο στόλισμα ομορφιάς στους πλανήτες και τις βατές τοποθεσίες μακριά από το Milky Way, κάθε πλανήτης που θα επισκεφθείτε θα είναι μοναδικός και όμορφα σχεδιασμένος. Στοιχεία όπως η βλάστηση και η δομή των πλανητών μεταφέρουν την αίσθηση του ανεξήγητου και ανεξερεύνητου, ενός κόσμου διαφορετικού από αυτόν που ξέρουμε ή θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Συμφωνώ κάθε φορά στις απόπειρες των developers να πειράξουν την μπάρα του saturation, δίνοντας χρωματική ζωντάνια σε κάθε εικόνα. Τα επιμέρους λαθάκια λοιπόν απέτρεψαν την εμφάνιση και ίσως ολόκληρο το παιχνίδι από το να αφήσει ιστορία.

ΗΡΩΙΚΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ

Από άπιστος και κακοπροαίρετος, δηλώνω fan και παρακαλάω για sequel του Marvel’s Guardians of the Galaxy, που αποτελεί με αξιώσεις την μεγαλύτερη έκπληξή μου από τις φετινές κυκλοφορίες του gaming. Αξιοποιεί το βάρος του IP, σπινθηροβολώντας με superhero δράση τους Marvel geeks, όπως εγώ, παραδίδοντας μία πολύ στοχευμένη και σταθερά ενθουσιαστική εμπειρία πιο κλασικής δομής. Είναι οι μικρές στιγμές του παιχνιδιού που αποδεικνύουν την αγάπη των δημιουργών και το μεράκι τους για τη δική τους αφήγηση πάνω σε ένα σύμπαν με άφταστο ταβάνι και βαθύ πυθμένα. Η απόπειρα της Eidos Montreal να ξεχωρίσει τον εαυτό της από το άχαρο μοντέλο του Marvel’s Avengers και την αποφυγή κάθε μορφής μικροσυναλλαγή, έδωσε χώρο στους δημιουργούς για το στήσιμο ενός γερού σημείου αναφοράς για κάθε superhero game του μέλλοντος.

Ντρέπομαι, αφού εκτέθηκα πλήρως, σκεπτόμενος πως κατά την αποκάλυψή του ευχόμουν να ακυρωθεί σαν project και λίγους μήνες μετά θα το έβαζα στα games που με διασκέδασαν όσο λίγα φέτος και τα τελευταία χρόνια γενικότερα. Είναι πολύ πιο διασκεδαστικό, πολύ πιο καλογραμμένο, πολύ πιο άξιο να φοράει το ταμπελάκι των Guardians of the Galaxy και της Marvel. Θα μιλούσαμε για top-class video game στην περίπτωση όπου είχαν αποφευχθεί οι πολλαπλές δυσλειτουργίες, που όσο κι αν ήθελα να παραβλέψω, ήταν game-breaking. Χαίρομαι παρ’ όλα αυτά που η Marvel έδωσε μία δεύτερη ευκαιρία στη Square Enix να δώσει πνοή στους ήρωές της, αφού η Eidos Montreal έβαλε τα γυαλιά στην Crystal Dynamics, με πολύ λιγότερο budget και χρόνο ανάπτυξης. It was flarking worth it.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!