Χονολουλού Ιαπωνίας

Κι’ όμως, πιστεύω πως είμαι από τους ελάχιστους που έχουν παίξει έστω και ένα παιχνίδι της σειράς Yakuza…εεε εννοώ Like a Dragon, χωρίς να έχουν καταλήξει στο αν λατρεύουν τη σειρά ή αν τη βρίσκουν ανιαρή. Γνωρίζοντας πως βρίσκομαι στη γκρίζα ζώνη, λοιπόν, ήμουν βέβαιος πως η ενασχόληση μου με το Like a Dragon: Infinite Wealth θα ξεκαθάριζε το τοπίο, με εμένα να καταλήγω σε κάποιο από τα δύο φανατικά στρατόπεδα.

ΜΑΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΠΙΤΙ; ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΠΑΙΡΝΩ ΚΑΙ ΜΙΛΑΕΙ!

Η ζωή ενός μαφιόζου σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι απλή, συμβατική ή βαρετή, ειδικά όταν μιλάμε για τη ζωή του λαλίστατου, αγαθού και συμπαθέστατου Ichiban Kasuga. Ο αγαπητός αφάνας παίρνει για δεύτερη φορά τα πρωταγωνιστικά ηνία και ύστερα από μία όχι και τόσο ενδιαφέρουσα εισαγωγή στη νέα του περιπέτεια, καταλήγει στη Χονολουλού της Χαβάης με σκοπό να συναντήσει για πρώτη φορά τη βιολογική του μητέρα.

Η απόφαση για ένα παιχνίδι Like a Dragon να τοποθετηθεί εκτός της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου ήταν αρκετά ρισκαδόρικη στη θεωρία, όμως στην πράξη αποδείχθηκε μεγαλοφυής. Από τη μία, οι παλαιοί παίκτες της σειράς αφήνουν την κορεσμένη για αυτούς Ιαπωνία, ενώ οι νέοι παίκτες, και ειδικά της δυτικής μεριάς, βρίσκονται σε ένα περιβάλλον πιο οικείο, πιο γνώριμο και πιο προσβάσιμο για αυτούς.

ΠΟΥ 'ΣΑΙ ΡΕ ΚΙΡΙΟΥ; ΠΟΥ 'ΣΑΙ ΡΕ ΑΦΑΝΑ;

Σίγουρα ένα ταξιδάκι άλλωστε θα έκανε καλό και στον Ichiban, καθώς θα αποτελούσε μία καλή αφορμή για να απομακρυνθεί από τα φώτα της δημοσιότητας της Ιαπωνίας, που τον είχαν βάλει στο στόχαστρο τελευταία. Βέβαια, αν το πέρασμά του από την Χονολουλού περιλάμβανε αποκλειστικά μπάνια στη θάλασσα, ποτάρες στα βραδινά κλαμπάκια και φυσικά την εύκολη επανένωση με τη μητέρα του, μάλλον δεν θα διαβάζατε το εν λόγω review. Αργά ή γρήγορα πάντως – ευτυχώς γρήγορα – ο πρωταγωνιστής μας έκανε αισθητή την παρουσία του, γνωρίζοντας με συνοπτικές διαδικασίες όλη την κόζα νόστρα που κρύβει το τελικά καθόλου ήσυχο νησί της Χαβάης. 

Πέραν όμως από νέες γνωριμίες, ο Ichiban συναντάει παλιούς γνώριμους αλλά και αδελφικούς φίλους. Ένας εξ αυτών είναι ο πολλάκις πρωταγωνιστής προηγούμενων Like a Dragon (Yakuza), Kazuma Kiryu, ο οποίος αποτελεί τον δεύτερο κατά σειρά σημαντικό χαρακτήρα του παιχνιδιού. Ο εξωστρεφής και ευδιάθετος Ichiban μαζί με τον εσωστρεφή και σοβαρό Kazuma αποτελούν ένα ενδιαφέρον δίδυμο, αλληλοσυμπληρώνοντας ο ένας των άλλων εξαίσια τόσο στην πλοκή της ιστορίας, όσο και στα πεδία της μάχης.

ΚΑΤΕΒΑΣΑ ΛΑΘΟΣ GAME

Η τρέλα, η ενέργεια, το πάθος, η παιδικότητα, η φλυαρία, το θάρρος και ό,τι άλλο χαρακτηρίζει την προσωπικότητα του Ichiban αποτελεί και τη βάση του σεναρίου, της ιστορίας και της πλοκής. Η εξέλιξη των γεγονότων ήταν ένα συναρπαστικό roller coaster, που στα χαμηλά ο σουρεαλισμός των συμβάντων είναι διάχυτος, ενώ στα ψηλά η σοβαρότητα μαζί με την ωμότητα κάνουν ό,τι θέλουν. Από τη μία δηλαδή μπορεί ο Ichiban και η παρέα του να μάχονται στην ξηρά με έναν γιγάντιο καρχαρία, ενώ από την άλλη μπορεί να τύχει να παρακολουθήσουν την ακραία βιαιότητα των Barracudas, της αντίστοιχης μαφίας της Χαβάης, η οποία δεν έχει αξίες και ιδανικά, παρά μόνο ένστικτο και όπλα. 

Ένα παιχνίδι που είναι τόσο μεγάλο σε διάρκεια και εμπεριέχει τόσα πολλά cutscenes και διαλόγους δεν θα είχε την παραμικρή ελπίδα αν η ιστορία του δεν ήταν ξεχωριστή. Ευτυχώς για εμένα και για κάθε παίχτη που δεν είναι τόσο εναρμονισμένος με τη σειρά, το Like a Dragon: Infinite Wealth εκμεταλλεύεται επάξια του ενδιαφέροντες χαρακτήρες που διαθέτει, αξιοποιεί την τοποθεσία ως μέρος της αφήγησης του και όχι μόνο, αποφεύγει τις σχεδόν πάντα τις μεγάλες κοιλιές και φυσικά χαρίζει γέλιο, άφθονο γέλιο, infinite γέλιο σε όποιον ρίξει τις σοβαροφανείς άμυνες του υπό το μηδέν. Από όλα τα παραπάνω εξαιρώ το εισαγωγικό κομμάτι του παιχνιδιού, το οποίο ομολογώ πως με είχε τρομάξει.

ΤΟ ΣΩΜΑ ΕΧΕΙ ΜΝΗΜΗ!!!!

Αν όμως στην ιστορία μπορώ να προσάψω τη slow paced εισαγωγή και λίγες ακόμη στιγμές, στο σύστημα μάχης δεν μπορώ να προσάψω τίποτα. Αν έκρινα αυτό καθ’ αυτό, τότε θα του έβαζα 10 στα 10, καθώς το θεωρώ πανέξυπνα απλό και σύνθετο ταυτόχρονα. Όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι που πρωταγωνίστησε ο Ichiban, έτσι και εδώ το σύστημα μάχης βασίζεται σε turn-based ρυθμό. Όσο δεν ξετρελαίνομαι με το συγκεκριμένο είδος, άλλο τόσο εθίστηκα μαζί του. 

Σε αντίθεση με άλλα games, όπου οι εντολές αποτελούν τη μοναδική αλληλεπίδραση μέσα στη μάχη, εδώ έχουμε έναν συνδυασμό εντολών με quick-time events, τόσο στην επίθεση ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη ζημία, όσο και στην άμυνα για να αποτραπεί μεγάλο μέρος του damage. Άλλοι χρήσιμοι παράγοντες είναι η θέση που βρίσκεται ο επιτιθέμενος, ο αμυνόμενος, ο αντίπαλος ή ο συμπαίκτης, καθώς και τα διάφορα περιβαλλοντικά αντικείμενα που είναι εν δυνάμει όπλα. Οι πισώπλατες επιθέσεις για παράδειγμα έχουν καλύτερο αποτέλεσμα, αν ο συμπαίκτης μας είναι κοντά κατά την εκτέλεση μίας επίθεσης μπορεί να κάνει και αυτός ένα guest, μοιράζοντας μία φάπα παραπάνω, ενώ η διαφημιστική πινακίδα ενός καταστήματος για να προσελκύσει κόσμο είναι το κατάλληλο κολάρο για κάθε μαφιόζο αντίπαλο.

Υπάρχουν πολλές μεταβλητές που πρέπει να λάβει κάποιος υπόψιν αν θέλει να βγει αλώβητος από τις μάχες, ειδικά όταν αυτές είναι απαιτητικές. Φυσικά, οι μάχες ακολουθούν και αυτές τη σοβαρότητα του παιχνιδιού, με τη φαντασία της λίστας των επιθέσεων να μην έχει όρια. Επιθέσεις με μπαταρία αυτοκινήτου, σανίδα του σερφ, ηλεκτρικά μαστίγια, ομπρέλα και οτιδήποτε άλλο τρελό μπορείτε να φανταστείτε είναι κάτι πολύ νορμάλ στον κόσμο του Ichiban.

ΕΧΕΙ ΦΥΓΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Τι κρύβει όμως ο μεγαλύτερος χάρτης που έχουμε συναντήσει στο συγκεκριμένο franchise; Μα προφανώς infinite περιεχόμενο, και μάλιστα αρκετά ενδιαφέρον και περίεργο. Ομολογώ πως δεν περίμενα να συναντήσω μία πόλη που σφύζει από ζωή, που κάθε στενό περιέχει και μία πληροφορία, που κάθε λίγο βρίσκονται αφορμές που με παρακάμπτουν ευχάριστα από το main path. Εκτός, λοιπόν, από τα διάφορα dungeons που βοηθάνε στο level up, αλλά και στη συλλογή σημαντικών αντικειμένων, έχουμε και τα διάφορα mini games, που ανέκαθεν αποτελούσαν κάτι ξεχωριστό για τη σειρά. Έγινα ντελιβεράς σε ένα παιχνίδι που θύμιζε Crazy Taxi, τραγούδησα καραόκε, έπαιξα διάφορα videos games σε μηχανές arcade, ενώ συμμετείχα σε μικρούς αγώνες baseball. Όλα τα παραπάνω πραγματοποιούνται και αυτά με χιουμοριστικό τρόπο, λειτουργώντας ως ευχάριστα αναζωογονητικά brakes.

ΕΡΧΟΜΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΒΡΕ ΜΑΝΑ

Βέβαια, το Like a Dragon: Infinite Wealth δεν αρκείται μόνο σε αυτά. Μέσα στο παιχνίδι συναντάμε δύο μεγάλα «mini» games, που οριακά διαθέτουν περιεχόμενο και μηχανισμούς ενός ολόκληρου διαφορετικού παιχνιδιού. Το πρώτο ονομάζεται Sujimon και ουσιαστικά πρόκειται για μία παρωδία των Pokémon. Γίνετε εκπαιδευτής, φτιάξτε το ρόστερ σας, διαγωνιστείτε ενάντια σε άλλους εκπαιδευτές και νικήστε στα διάφορα raids για να κατακτήσετε όλα τα εμβλήματα. Το δεύτερο διαδραματίζεται στο νησί Dondoko, το οποίο και χρειάζεται την άμεση βοήθεια σας. Καθαρίστε το από τα αχρείαστα σκουπίδια, προστατέψτε το από τους διάφορους εισβολείς και δώστε του ζωή με τις κατασκευαστικές σας ικανότητες. Με λίγα λόγια, μία λίγο πιο σκοτεινή εκδοχή του χαριτωμένου Animal Crossing. Το αξιοσημείωτο της υπόθεσης και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις είναι πως πέρα από διαφορετικούς μηχανισμούς με το main game, συναντάμε και αρκετό βάθος ως προς το περιεχόμενο και τις επιλογές.

Αν και έχουμε τα πιο λεπτομερή γραφικά που έχουμε συναντήσει ποτέ στη συγκεκριμένη σειρά, δεν μπορώ να πω πως το Like a Dragon: Infinite Wealth αποτελεί ένα σύγχρονο παράδειγμα αιχμής, που ο κόσμος θα το μνημονεύει για τη ρεαλιστική απεικόνιση που φέρει, χωρίς ωστόσο αυτό να θεωρείται και η μεγάλη αδυναμία του. Η Ryu Ga Gotoku Studio έντυσε το εικαστικό του παιχνιδιού της με ένα πολύχρωμο σύνολο, ταυτίζοντάς το ολόσωστα με το ανάλαφρο ύφος του και τις παραθαλάσσιες περιοχές της Χαβάης.  

ΟΛΑ ΜΙΑ ΧΑΡΑ, ΑΛΛΑ...

Όπως θα έχετε καταλάβει έμεινα αρκετά ικανοποιημένος από το Like a Dragon: Infinite Wealth, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συνάντησα μερικές αδυναμίες και μία σημαντική αστοχία. Οι αδυναμίες απευθύνονται προς τους developers και αφορούν τη νωχελική αρχή του παιχνιδιού, αλλά και το απαραίτητο grind που απαιτείται να κάνεις κάθε λίγο και λιγάκι, ώστε να ανέβεις level και να μπορείς να ανταπεξέλθεις στις μάχες της βασικής ιστορίας. Η αστοχία τώρα θεωρώ πως αφορά στο 100% τη Sega, η οποία αποφάσισε να κοστολογήσει το New Game+, ένα mode που έχουμε συνηθίσει να το συναντάμε δωρεάν και που πρέπει να δίνεται χωρίς κάποια έξτρα χρέωση. 

Η ενδιαφέρουσα σουρεαλιστική και απρόβλεπτη ιστορία του ήταν αυτή που μου κίνησε την περιέργεια, το εθιστικό combat ήταν αυτό που με έκανε να ανυπομονώ για την επόμενη μάχη, τα mini games ήταν αυτά που μου πρόσφεραν ένα χαλαρωτικό διάλειμμα, ενώ η Χονολουλού ήταν το κατάλληλο μέρος για να σπάσει η Japan-ίλα των προηγούμενων παιχνιδιών. Όλα αυτά αποτέλεσαν αφορμές ώστε να με βγάλουν εν τέλει από τη γκρίζα ζώνη που βρισκόμουν πριν πιάσω το Like a Dragon: Infinite Wealth. Κατέληξα, λοιπόν, στο ότι λατρεύω να μισώ το συγκεκριμένο franchise, με την καλή έννοια φυσικά. Λατρεύω να γκρινιάζω για τη φλυαρία των άκρως χιουμοριστικών διαλόγων, λατρεύω να σοκάρομαι από τον σουρεαλισμό των γεγονότων και λατρεύω να σπαταλάω «ανούσια» τις ώρες μου παραδίνοντας πίτσες και μπέργκερ. Ε ναι, λοιπόν, το ομολογώ, τελικά λάτρεψα το Like a Dragon: Infinite Wealth όσο και αν απέχω από τη φιλοσοφία του.

Ευχαριστούμε πολύ τη Zegetron για την παροχή του review copy!