O Brother, Where Art Thou?

Ως είθισται, θα ξεκινήσω με μία παραδοχή. Δυστυχώς δεν είχα παίξει ποτέ το Brothers: A Tale of Two Sons. Αν και άκουγα και διάβαζα τα καλύτερα λόγια για το παιχνίδι που έφερε στο προσκήνιο του ταλέντο του Josef Fares, δυστυχώς δεν είχα καταφέρει να βιώσω τον εν λόγω τίτλο. Προφανώς και αυτή η αδυναμία είναι δικό μου σφάλμα, καθώς το παιχνίδι έχει κλείσει ήδη τα δέκα, ενώ η τιμή του δεν ήταν ποτέ απαγορευτική για το δικό μου budget. Επομένως όταν προέκυψε η ευκαιρία να κάνω το review του Remake, ήμουν παραπάνω από χαρούμενος να το αναλάβω. Όμως, το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο…

THE FRIENDS WE MAKE ALONG THE WAY…

Μην με παρεξηγείτε. Παίζοντας το Brothers: A Tale of Two Sons Remake κατάλαβα προς τι όλος αυτό ο ντόρος και ενθουσιασμός. Για την ακρίβεια κι εγώ ο ίδιος ενθουσιάστηκα, καθώς πράγματι μιλάμε για μία εξαιρετική ιστορία μεγάλης αγάπης για την οικογένεια που μετατρέπεται σε μία τραγική ιστορίας θυσίας, πάλι για την οικογένεια. Το αρχικό όραμα του Josef Fares και η επιλογή του να χειρίζεται ένας παίκτης ταυτόχρονα και τα δύο αδέρφια ήταν αριστουργηματική, ενώ το συνολικό gameplay είναι ευχάριστο. Αν και θα ήθελα να κρατήσει παραπάνω από τις 3 ώρες που διήρκησε, αντιλαμβάνομαι γιατί η ιστορία αυτή εξιστορείται καλύτερα σε τόσο λίγο διάστημα. Όντας κι ένα indie game, ο χρόνος ήταν τόσος όσος για να ζήσουμε τον αγώνα των δύο αδερφών που προσπαθούν να σώσουν τον πατέρα τους, ενώ η ατμόσφαιρα, το εικαστικό περιβάλλον και τα NPCs του παιχνιδιού, βοηθούν στο να ξεδιπλωθούν οι μοναδικές προσωπικότητες των δύο πρωταγωνιστών. Μπορεί το 2013 να φαίνεται πλέον μακρινό, όμως συνολικά το παιχνίδια κρατάει πολύ καλά σε όλα τα επίπεδα. Για το λόγο αυτό, η δημιουργία του remake εγείρει ερωτήματα ως προς τη σκοπιμότητα και χρησιμότητα του.

AND THE CHALLENGES WE FACE…

Με την έννοια του Remake, περιμένει κανείς πως θα δούμε μεγάλες διαφορές σε όλα τα επίπεδα του original παιχνιδιού και πιθανώς νέο περιεχόμενο. Δυστυχώς, αυτό δε συμβαίνει στο Brothers. Το παιχνίδι είναι ακριβώς το ίδιο σε διάρκεια και περιεχόμενο. Αυτό που έχει λάβει είναι, ένα φρεσκάρισμα και μία στροφή προς τον ρεαλισμό όσον αφορά τα γραφικά, ένα ολίγον τι καλύτερο performance, ορχηστρική εκτέλεση του soundtrack καθώς και το multiplayer mode. Στα δικά μου μάτια, τα στοιχεία αυτά δεν δικαιολογούν ιδιαίτερα ένα remake.

Γι’ αυτό το λόγο, δυστυχώς, το remake είναι όχι μόνο αχρείαστο, αλλά υπολείπεται και σε έμπνευση. Θα προσπεράσω για λίγο το γεγονός ότι το περιεχόμενο είναι το ίδιο, μιας και ήταν η πρώτη φορά που έπαιζα το παιχνίδι, επομένως δεν απογοητεύτηκα ιδιαίτερα, όπως και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν next-gen features τύπου adaptive triggers. Θα σταθώ στη μεγαλύτερη αλλαγή που έλαβε ο τίτλος, αυτή των γραφικών. Η αναβάθμιση των γραφικών του, αν και όμορφη, απομακρύνεται από το αρχικό όραμα του παιχνιδιού, καθώς αφαιρεί από την αθωότητα και την αισιοδοξία που διαθέτουν οι δύο πρωταγωνιστές μας. Όντας πιο ρεαλιστική και συνεπώς πιο «αντικειμενική», μας δείχνει πιο ξεκάθαρα τους κινδύνους και την απαισιοδοξία που υπάρχει στον κόσμο του παιχνιδιού και λιγότερο τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται οι νεαρότερες ηλικίες τα πράγματα. Το ίδιο μεταφέρεται και στα μοντέλα των χαρακτήρων, τα οποία είναι μεν πιο «καθαρά» στις εκφράσεις και κινήσεις τους, όμως αντί να προσθέτουν στη συνολική εμπειρία, κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση και αφαιρούν λίγο από τη βαρύτητα των αντιδράσεων των χαρακτήρων. Προσωπικά ήμουν πάντοτε υπέρ των πιο διακριτικών «ερμηνειών» που ωθούν τον θεατή και τον παίκτη να σκεφτεί μόνος του τι μπορεί να σημαίνει μία κίνηση ή μία έκφραση. Βλέποντας πλάνα από το original game και συγκρίνοντας τα με το τώρα, έχοντας παράλληλα κατά νου ότι δε μιλάμε για ένα παιχνίδι με ευδιάκριτους διαλόγους, πιστεύω πως ο τεχνολογικός περιορισμός της τότε εποχής, λειτουργούσε υπέρ του μηνύματος που ήθελαν να περάσουν οι developers.

Παρ’ όλα αυτά, το πιο αφελές όμως νέο στοιχείο που υιοθετεί το remake, είναι η εισαγωγή του co-op mode. Μπορεί οι πρωταγωνιστές να είναι δύο και ο χειρισμός τους ταυτόχρονος, όμως το παιχνίδι δημιουργήθηκε για να το βιώσουμε μόνοι μας. Χωρίς in-game παρέα, όπως στα A Way Out και It Takes Two. Κι αυτό γιατί σκοπός του ήταν να βιώσουμε ακόμα πιο έντονα τον δεσμό μεταξύ των δύο παιδιών, αλλά και να ανέβει ένα βαθμό η δυσκολία του παιχνιδιού, η οποία σε γενικές γραμμές είναι μικρή. Η είσοδος του co-op κινείται στην ίδια κατεύθυνση και με τα γραφικά του παιχνιδιού. Μη χρήσιμη και απομακρύνει τον τίτλο και κατ’ επέκταση τους παίκτες από την intended εμπειρία. Το τραγικό της υπόθεσης είναι πως και η ίδια η εταιρεία το αναγνωρίζει αυτό, μιας και όταν πατάμε την επιλογή του co-op, εμφανίζεται ένα μήνυμα που μας ενημερώνει για το γεγονός ότι η συνολική εμπειρία του παιχνιδιού δημιουργήθηκε με σκοπό το singleplayer. Επομένως, το γιατί επέλεξαν οι developers να προσθέσουν αυτό το feature, ενώ ήξεραν ότι δεν χρειαζόταν, παραμένει ένα μυστήριο που μόνο οι ίδιοι μπορούν να λύσουν.

FOR FAMILY

Το remake του Brothers: A Tale of Two Sons αποτελεί μία ιστορία προς αποφυγή και όχι προς μίμηση. Μπορεί η παρακάτω βαθμολογία να είναι λίγο επιεικής και να σας ξενίσει, μιας και δεν αναφέρθηκα σε πολλά θετικά για το παιχνίδι. Αν δεν είχα επωμιστεί τη συγγραφή αυτού του review, μπορεί να του έβαζα και λίγο παραπάνω μιας και ήταν η πρώτη μου επαφή με έναν τίτλο, που δικαίως λαμβάνει διθυραμβικά σχόλια εδώ και δέκα χρόνια. Ο συνδυασμός της ιστορίας, του περιβάλλοντος και του gameplay, αποτελούν ακόμα και σήμερα, μία φρέσκια νότα σε μία gaming καθημερινότητα που λίγο πολύ είναι η ίδια. Δεδομένου όμως ότι μιλάμε για ένα remaster remake που δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικά νέο στον παίκτη και μάλιστα απομακρύνεται λίγο από το αρχικό πλάνο, θεωρώ σημαντικό και η βαθμολογία να είναι ανάλογη. Η απουσία του Josef Fares από αυτό το εγχείρημα είναι περισσότερο από εμφανής, αλλά γιατί να θεωρείται και αναγκαία, όταν μιλάμε για ένα παιχνίδι που εξαρχής δεν είχε ανάγκη από remake;

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!