Το franchise του Sniper Elite έχει καθιερωθεί εδώ και αρκετά χρόνια ως μία εκ των καλύτερων σειρών στο κομμάτι των tactical shooter παιχνιδιών και με κάθε νέο installment βλέπουμε και μία νέα πτυχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ύστερα από το πέμπτο μέρος, η Rebellion αποφάσισε να αφήσει για λίγο την αρίθμηση και εμπνευσμένη από τον κόσμο του Sniper Elite 5, δημιούργησε το Sniper Elite: Resistance. Πάμε να δούμε τι κατάφερε με αυτό.
ARE YOU READY FOR THE X-RAY MACHINE?
Θα ξεκινήσω μπαίνοντας κατευθείαν στο ψητό. Το Sniper Elite: Resistance δεν αλλάζει και πολλά πράγματα. Αυτά που αλλάζει όμως είναι θετικά και εμπλουτίζουν σε ένα βαθμό τον σύμπαν του παιχνιδιού. Ξεκινώντας από το περιεχόμενο, το παιχνίδι προσφέρει μία αρκετά καλογραμμένη και προσεγμένη ιστορία η οποία, παραμένοντας στη Γαλλία και στην περιοχή του Vichy, εξελίσσεται παράλληλα με αυτή του Sniper Elite 5 και αφορά τον εντοπισμό και την καταστροφή ενός υπερόπλου το οποίο θα βοηθήσει τους Ναζί να κερδίσουν τον πόλεμο, λίγο πριν την απόβαση στη Νορμανδία. Σε μία κίνηση φρεσκαρίσματος, ο πρωταγωνιστής μας δεν είναι πλέον ο Αμερικανός Karl Fairburne, αλλά ο Βρετανός συνάδελφος του Harry Hawker, τον οποίο είχαμε συναντήσει ως τον δεύτερο playable χαρακτήρα στο co-op των τελευταίων τριών Sniper Elite. Αν και στα χέρια μας έχουμε μία κλασσική πλοκή αυτή διαθέτει αρχή, μέση και τέλος που εκτελούνται αρκετά καλά και σύμφωνα με τον τόνο που έχει θέσει το παιχνίδι ήδη από την αρχή. Δυστυχώς, ο χώρος για να απλωθούν οι χαρακτήρες και οι σχέσεις του δεν είναι μεγάλος, με τα cutscenes να είναι λιγοστά, ωστόσο το voice acting είναι ζωντανό και διασκεδαστικό με την μετάβαση σε μία πιο vintage αισθητική κατά το debrief στην αρχή κάθε mission να βοηθάει τόσο στην ανακάλυψη των χαρακτήρων και της ιστορίας καθώς και της αισθητικής της εποχής και της περιοχής. Επίσης, άξια αναφοράς είναι και η απεικόνιση της πόλης του Vichy η οποία είναι πανέμορφη, θυμίζοντας περισσότερο μεσογειακή πόλη κατά τη διάρκεια της ημέρας λόγω των πολλών και φωτεινών χρωμάτων παρά πόλη της Κεντρικής Γαλλίας, ενώ το βράδυ εκπέμπει τη σοβαρότητα του πολέμου.
Ως γνωστόν όμως, τα Sniper Elite δεν αποτελούν καθαρά story-driven παιχνίδια, με το gameplay να αποτελεί τον… κύριο στόχο. Για ακόμη μία φορά η Rebellion μας δείχνει ότι ξέρει τι κάνει, προσφέροντας μας μία σχεδόν αψεγάδιαστη stealth εμπειρία η οποία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άλλα shooter παιχνίδια. Αντιθέτως θα έλεγα, τα άλλα παιχνίδια θα πρέπει να ζηλέψουν από το Sniper Elite: Resistance διότι αποτελεί ένα καλό υπόδειγμα ανοικτού κόσμου. Ένας κόσμος ο οποίος ναι μεν είναι στα πόδια μας όλος από την αρχή, αλλά μας επιτρέπει να τον ανακαλύψουμε είτε οργανικά και σταδιακά, αλλά χωρίς να μας “πιάνει από το χεράκι” σε κάθε σημείο της διαδρομής είτε με τον τρόπο που επιθυμούμε εμείς. Κυριολεκτικά, οι επιλογή του πως να προσεγγίσουμε τα objectives και με ποια σειρά είναι απόλυτα δική μας και γι’ αυτό το Resistance κρατάει το καλό όνομα της σειράς.
Όσον αφορά τα πιο τεχνικά στοιχεία του gameplay loop, αν και δεν έχουν υποστεί κάποια σημαντική αλλαγή, πάλι μιλάμε για μία σχεδόν αψεγάδιαστη εκτέλεση από την Rebellion, η οποία δεν ξεπερνάει τον εαυτό της, αλλά συνεχίζει να μας προσφέρει ένα στιβαρό gun-play με καλά physics και επιλογές στο customization, οι οποίες ξεκλειδώνονται εξερευνώντας το παιχνίδι και μόνο. Τα X-Ray kill cams προφανώς και επιστρέφουν και είναι εξίσου λεπτομερείς και όμορφα ανατριχιαστικά με του προηγούμενου παιχνιδιού. Δεν είμαι βίαιος άνθρωπος αλλά πραγματικά, αυτές οι στιγμές ήταν το highlight του παιχνιδιού. Co-op και Invasion mode επιστρέφουν στο campaign για να περάσετε εποικοδομητικά ή και με τσακωμούς το χρόνο σας με τους online φίλους σας, όπως και τα multiplayer και survival, ενώ πλέον υπάρχει και το “Propaganda Mode” όπου συλλέγοντας συγκεκριμένες αφίσες στα missions του campaign ξεκλειδώνουμε έξτρα time-limited challenges. Αν και λίγα σε αριθμό, χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες (stealth, combat, survival) που είναι αρκετά ενδιαφέρουσες, καθώς προσφέρουν μία ακόμη εναλλακτική για να ξαναμπούμε στον κόσμο του παιχνιδιού ο οποίος ήδη από τη φύση του διαθέτει αρκετό replayability. Παράλληλα, συνδράμουν κάπως και στη θεματική της αντίστασης που πραγματεύεται το campaign μιας και ο χαρακτήρας που χειριζόμαστε δεν είναι ο Hawker αλλά μέλος της γαλλικής αντίστασης. Ο χειρισμός του εκάστοτε χαρακτήρα δεν αλλάζει κάπως από αυτόν του Hawker, αλλά και πάλι είναι μία ευπρόσδεκτη προσθήκη.
DO WHAT YOU KNOW BEST TO DO
Η αλήθεια είναι πως σκεφτόμουν αρκετά τι αρνητικό να πω για το Sniper Elite: Resistance, μιας και πέρασα αρκετά καλά το χρόνο μου με το παιχνίδι, και για να είμαι ειλικρινής, οι πρώτες σκέψεις μου αφορούσαν μερικά πράγματα που για πολλούς μπορεί να φανούν μικρά και ασήμαντα. Πρώτο και κύριο για μένα ήταν τα γραφικά. Μπορεί ο νέος τίτλος να φέρνει πίσω έναν γνώριμο χαρακτήρα, και σίγουρα όλα τα levels έχουν έναν μοναδικό εικαστικό χαρακτήρα που αναδεικνύει τα πανέμορφα χαρακτηριστικά της εκάστοτε περιοχής, όμως δυστυχώς παρά την εξέλιξη της τεχνολογίας η Rebellion αρκέστηκε στο να πουσάρει απλώς την “Asura”, τη δική της μηχανή, που αξιοποίησε και στο προηγούμενο παιχνίδι, δίχως να την εμπλουτίσει με περισσότερο current-gen στοιχεία. Χωρίς να είμαι Digital Foundry για να ξέρω λεπτομέρειες, αυτό που μπορώ να διακρίνω ότι σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια της τωρινή γενιάς, το Resistance δεν έχει αυτή την αληθοφανή και smooth αίσθηση στην απεικόνιση των objects, είτε μιλάμε για κτήρια, όπλα, πράγματα είτε για ανθρώπους. Μικρό βέβαια το κακό, μιας και το εικαστικό και lighting κομμάτι είναι παραπάνω από ικανοποιητικό και αναδεικνύει εξαιρετικά τα χαρακτηριστικά της εκάστοτε περιοχής. Εκεί που “μεγαλώνει” κάπως το κακό είναι με το face animation. Όσο καλά ήταν τα x-ray kill cams άλλο τόσο ανέκφραστος ήταν ο Hawker, που όπως διάβασα σε ένα σχόλιο, μοιάζει περισσότερο με ένα άκυρο NPC σε κάποιο πρόσφατο GTA παρά με πρωταγωνιστή παιχνιδιού. Αν και αρκετά σκληρό σαν σχόλιο, είναι αρκετά στοχευμένο και δείχνει που υστερεί η μηχανή της Rebellion, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι οι developers δεν δούλεψαν το παιχνίδι ή αυτό δεν τρέχει καλά. Το αντίθετο θα έλεγα μιας και ο τίτλος τρέχει απροβλημάτιστα στο PlayStation 5. Απλώς, η άποψη ότι η “Asura” μάλλον έχει κάνει τον “καλλιτεχνικό” κύκλο της δεν είναι και τόσο λανθασμένη.
Παράλληλα, μία μικρή ενόχληση είχα από κάποια φαινομενικά bugs τα οποία στην πραγματικότητα είναι επιλογές των developers. Εξηγώ. Στο Sniper Elite: Resistance οι παίκτες όπως είπαμε έχουν πλήρης ελευθερία για το πως να προσεγγίσουν έναν στόχο. Βέβαια, η λέξη “πλήρης” δεν απόλυτα σωστή, διότι δεν μπορούν οι παίκτες να μπουν σε κάθε κτήριο και να σκαρφαλώσουν κάθε ταράτσα ή βουναλάκι. Αυτό δεν είναι φυσικά πρόβλημα, διότι μιλάμε για έναν gaming κόσμο και όχι για την πραγματικότητα. Ωστόσο, αυτό που είναι κάπως αφύσικο για τα δεδομένα και τους κανόνες του παιχνιδιού είναι το γεγονός πως ναι μεν μπορούμε να κάνουμε hang από μπαλκόνια ή να πηδάμε πάνω από αντικείμενα, αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε κατά το δοκούν. Δηλαδή, οι παίκτες μπορούν να προσπεράσουν ένα εμπόδιο μόνο όταν τους το επιτρέπει το παιχνίδι, στοιχείο που οδηγεί σε περίεργα αποτελέσματα μιας και δεν ήταν λίγες οι φορές που κόλλησα στο κράσπεδο γιατί αυτό απείχε πέντε πόντους από το πεζοδρόμιο. Όπως επίσης μου φάνηκαν αφύσικα κάτι invisible walls σε σημεία που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, όπως πχ στο κενό κάτω από τα βαγόνια τραίνων ή μεταξύ δύο πεσμένων αντικειμένων στα οποία είναι εμφανές ότι χωράει να περάσει ο χαρακτήρας μας. Μικροπράγματα γενικά είναι αυτά που δεν επηρεάζουν πάρα πολύ τη συνολική εμπειρία, όμως θεώρησα σωστό να επισημάνω γιατί οι παίκτες θα τα συναντήσουν καλώς ή κακώς.
Μεγαλύτερο, όμως, παράπονο που έχω από το Resistance είναι ότι παρά τα παραπάνω θετικά στοιχεία και τις μικρές αστοχίες, πρακτικά το παιχνίδι δεν προσφέρει τίποτα το καινούργιο και πρωτοπόρο για τη σειρά, όπως ανέφερα και στην έναρξη του review. Πατώντας στις επιτυχίες του Sniper Elite 5, το Resistance φαίνεται να φοβάται να δοκιμάσει κάτι νέο που θα αλλάξει την, ομολογουμένως, επιτυχημένη συνταγή. Μπορεί το gameplay loop να παραμένει εξαιρετικό και να προσφέρει μία ελευθερία που ελάχιστα άλλα open-world games το κάνουν, όμως σε τομείς όπως τα γραφικά, η ιστορία και κατ’ επέκταση η διάρκεια παραμένει πίσω. Όσον αφορά το πρώτο, τα είπαμε και παραπάνω. Για το δεύτερο πραγματοποιούνται σταθερά, μικρά αλλά καλά βήματα προς τα εμπρός, αλλά δεν παύει να ισχύει το γεγονός ότι το Resistance, σύμφωνα με το How Long to Beat παραμένει το δεύτερο μικρότερο σε διάρκεια παιχνίδι της σειράς μετά το V2. Το περιεχόμενο είναι καλό, απλώς προσωπικά μου φάνηκε μικρό παρά τον αριθμό των missions που παρέμεινε στα επίπεδα του franchise. Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμώ να γεμίσει με άσκοπα levels που απλά συμπληρώνουν ώρες. Αλλά μεταξύ δύο “κακών”, δεν θα ήθελα να επιλέξω το “μικρότερο” που είναι η μικρότερη διάρκεια, γι’ αυτό και επαινώ την προσπάθεια των developers να φέρουν μία πιο δεμένη ιστορία στο σύμπαν και εύχομαι να συνεχίσουν προς αυτή την κατεύθυνση.
ANOTHER DAY, ANOTHER TICK OFF THE (KILL) LIST
Σε τελική ανάλυση, είναι το Sniper Elite: Resistance το καλύτερο παιχνίδι της σειράς; Η απάντηση είναι όχι. Προσωπικά μου θυμίζει περισσότερο ένα side project που ήθελε πολύ να κάνει η Rebellion προτού περάσει στο επόμενο παιχνίδι. Παρ’ όλα αυτά, η σειρά συνεχίζει να προσφέρει το ένα καλό παιχνίδι μετά το άλλο, δίνοντας στους παίκτες μία ολοκληρωμένη stealth εμπειρία που όμοια της δύσκολα βρίσκουμε αλλού. Παράλληλα, δεν χρειάζεται κάθε νέο installment να εφευρίσκει εκ νέου τον τροχό. Μην ξεχνάμε πως η σειρά Sniper Elite μπορεί να μη φημίζεται για τις ακραίες αλλαγές που φέρνει στη βιομηχανία, αλλά σίγουρα φημίζεται για το ότι προσφέρει μία διασκεδαστική εμπειρία που κάθε τόσο φέρνει και κάτι διαφορετικό στο τραπέζι.
Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!
