Το Assassin’s Creed ξεκίνησε ως μία πρωτοποριακή σειρά παιχνιδιών συνώνυμη των δολοφονιών υπό σκιά, παραμένοντας για καιρό στην κορυφή των stealth games. Διόλου τυχαίο το «We work in the Dark to serve the Light», ένα μότο άμεσα συνυφασμένο με το έργο της «Αδελφότητας», που μεταφορικά εννοεί ότι όσοι έχουν αφοσιωθεί στον μεγάλο σκοπό της ακολουθούν έναν σκοτεινό δρόμο, με στόχο να φωτίσουν την ανθρωπότητα και το κοινό καλό. Για αυτό και το Assassin’s Creed Shadows καλείται αρχικά να εκπροσωπήσει όλο το franchise με το νόημα του τίτλου του, στη συνέχεια να ανταποκριθεί στις τεράστιες προσδοκίες που έχουν θέσει οι φανς για ένα παιχνίδι στην Ιαπωνία, αλλά και να «κουβαλήσει» στο τέλος την Ubisoft προς την επιστροφή στις εμπορικές επιτυχίες μετά από ένα σερί στραβοπατημάτων.
Προσεγγίζοντας όλο και περισσότερο τον τριψήφιο αριθμό ωρών μαζί με τη Naoe και τον Yasuke, δεν είμαι βέβαιος για το αν το AC Shadows θα καταφέρει να καλύψει τις -πάντα παράλογες- απαιτήσεις των παικτών ή αν θα μοσχοπουλήσει, διότι είναι δύο πράγματα που θα καθοριστούν κατά το ευρύτερο καταναλωτικό κοινό, που είναι και ως έναν βαθμό απρόβλεπτο. Για την πρώτη από τις τρεις παραπάνω «απαντήσεις» που χρειάζεται να δώσει ωστόσο, ως κάποιος που ακολουθεί τη σειρά από την πρωτεμφάνισή της -και χωρίς κανένα «κενό» στη μακροχρόνια πορεία της- θεωρώ πολύ σημαντικό ότι φροντίζει να ικανοποιήσει τόσο αυτούς που θεωρούν ότι τα Assassin’s Creed σταματούν στο Black Flag, όσο και αυτούς που μπαίνουν στο Animus ελπίζοντας ότι θα παίξουν ένα μεγάλο RPG.
Με αυτή την ευμεγέθη δομή, με μία τέτοια επιβλητική παρουσίαση και με έναν τόσο μεγάλο χάρτη και όγκο περιεχομένου, δεν συζητιέται πως το AC Shadows συγκαταλέγεται στη «νέα εποχή» των Assassin’s Creed, που ξεκίνησε με το AC Origins. Δίχως η διάρκεια ή η έκτασή του να ξεπερνά τα τεράστια -και ως έναν βαθμό αχρείαστα- νούμερα των AC Odyssey και AC Valhalla, το AC Shadows διατηρεί αρκετά role-playing στοιχεία και έχει επιστρέψει στην ιδανική κατ’ εμέ διάσταση ενός 35-40ωρου main path, με προοπτικές 100+ ωρών για το 100% των επιπλέον δραστηριοτήτων του, και έναν χάρτη του οποίου το εμβαδό συμβαδίζει με την κλίμακα της Αρχαίας Αιγύπτου και της περιπέτειας του Bayek. Ειδικά αν σκεφτώ ότι το βασικό μονοπάτι ασχολείται: α) με τον αφανισμό του Shinbakufu (τους εκπροσώπους των Templars στη Χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου), αλλά και β) με τα προσωπικά ταξίδια των δύο πρωταγωνιστών, θεωρώ πως το AC Shadows μου έδωσε τόση ουσία όση θα ήθελα.
Είναι σίγουρα ένα μεγάλο video game. Ένα video game που εξακολουθώ να μην είμαι βέβαιος αν δέχτηκε πλήγμα ή επωφελήθηκε από το Ghost of Tsushima και το Rise of the Ronin. Γιατί από τη μία, οι Sucker Punch και Team Ninja εξαργύρωσαν πριν από αυτό την επιθυμία μας για ένα ανοιχτού κόσμου «Shinobi’s Creed» με πολύ υψηλό επίπεδο παραγωγής, από την άλλη ίσως και να έδειξαν λίγο τον δρόμο στην Ubisoft Quebec για το πώς να κινηθεί ή να μην κινηθεί φέρνοντας το franchise σε αυτά τα εδάφη και στήνοντάς το προς το τέλος της Sengoku εποχής του 16ου αιώνα.
Ως έναν βαθμό πιστεύω πως έχει επηρεαστεί θετικά, κυρίως από τις κλήσεις που δεχόταν ο Jin Sakai από τον άνεμο, εφόσον το AC Shadows μου έδειξε σε πολλά σημεία του πως σέβεται την ομορφιά της χώρας και όλη την ιαπωνική κουλτούρα, αφήνοντάς μας σε ελεύθερη ροή να προσευχηθούμε/προσκυνήσουμε σε ναούς και μνήματα, να εκτιμήσουμε τη θέα των πολύχρωμων δασών που στολίζουν μέχρι και τα ψηλά βουνά, να ζωγραφίσουμε τα ζώα που κυκλοφορούν ελεύθερα και να αναμειχθούμε σε περιστατικά και δρώμενα που αναδεικνύουν τη σαμουράι ταυτότητα του τόπου.
Αγοράζοντας βέβαια ένα Assassin’s Creed, κανείς δεν περιμένει ότι θα ασχολείται με την πνευματική πρόοδο εν μέσω αυτοσυγκέντρωσης κάτω από ένα Κατσούρα ή με σκηψίματα μπροστά από κάθε Παγόδα, αλλά θα θέλει -πιθανότατα- να δολοφονεί οποιονδήποτε υπομονεύει την ευημερία της αυτοκρατορίας. Όπως είπαμε νωρίτερα, αυτό το δόλιο πλάνο θέτει σε ισχύ το Shinbakufu, που συναποτελείται από άτομα, πολίτες ή και daimyo που θέλουν να ανατρέψουν την ηγεσία του Oda Nobunaga και να εκμεταλλευτούν ότι παίρνουν στην κατοχή τους ένα ιερό κειμήλιο -γνωρίζετε τα Pieces of Eden, θέλω να πιστεύω- με αρχαία δύναμη που ούτε οι ίδιοι δεν είναι βέβαιοι αν μπορούν να τιθασεύσουν. Απαραίτητη γίνεται, λοιπόν, η παρέμβαση των Naoe και Yasuke που, αν και ξεκινούν από εντελώς διαφορετικά μέτωπα και υπόβαθρα, βρίσκουν κοινό σκοπό στην αντιμετώπιση αυτής της οργάνωσης, κόβοντας ένα-ένα τα κεφάλια που βαδίζουν στον σκοτεινό διάδρομο της ασυδοσίας.
GHOST OF IGA
Αυτό που με κέρδισε στην προσωπική περιπέτεια εκδίκησης της Naoe είναι ότι αποδέχθηκε τυφλά την αποστολή «Follow the Blade», και αναγκάστηκε να δράσει ως Assassin δίχως να γνωρίζει τίποτα για αυτούς (όπως ο Ratonhnhaké:ton στο AC III) και χωρίς να έχει κάποιον να την καθοδηγήσει (όχι όπως ο Ratonhnhaké:ton ή κάθε άλλος Assassin), αναζητώντας λύτρωση παράλληλα με τις απαντήσεις. Είναι μία πρωταγωνίστρια που δεν αντιλαμβάνεται το «βάρος» ενός Hidden Blade, αλλά διατίθεται να το χρησιμοποιήσει και να κινδυνεύσει ούτως ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη και να τιμωρήσει όσους διατάραξαν την ομαλότητα της ζωής και του τόπου της. Και εφόσον το AC Shadows είναι το αμέσως επόμενο χρονικά παιχνίδι από το AC Revelations, οποιοσδήποτε συσχετισμός με τους Assassins και το πώς έφτασε στην Ιαπωνία το πανανθρώπινο έργο τους παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον εξετάζοντάς το μέσα από τις εμπειρίες και την αποστολή της Naoe.
SAMURAI’S CREED
Το ίδιο επιδραστική στην ποιότητα του story είναι και η πορεία του Yasuke, που φτάνει στην Ασία ως σκλάβος και βάζοντας την επιβίωση και την τιμή πάνω από οτιδήποτε, γίνεται ένας από τους πιο ξακουστούς σαμουράι εκείνων των καιρών. Με παρόμοιο τρόπο και ερχόμενος από διαφορετική ήπειρο, ο Yasuke έχει ακούσει και δει παρόμοια πράγματα με αυτά που θέλει να ανακαλύψει η Naoe, οπότε είναι λογικό που οι δυο τους καταλήγουν να συνεργάζονται και να αντιτάσσονται του Shinbakufu. Με τη διαφορά ότι ο Yasuke δείχνει με τη δική του γλώσσα σεβασμό στον τόπο που του έδωσε δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και τον έκανε θρύλο, αλλά και στους ρόλους που του είχαν ανατεθεί ως πολεμιστής και δεξί χέρι του Nobunaga στο πεδίο της μάχης.
Όπως είχα ήδη διαπιστώσει από το preview session, το AC Shadows δίνει αρκετή έμφαση και ελευθερία στον τρόπο με τον οποίο μας επιτρέπει να εναλλάσσουμε τη χρήση αυτών των δύο, τόσο σε συνθήκες open world όσο και κατά τη διάρκεια ενός quest. Στον ανοιχτό κόσμο μπορούμε ανά πάσα στιγμή να διαλέξουμε αν θα περιηγούμαστε με τη Naoe ή τον Yasuke, και με συνοπτικές διαδικασίες να τους κάνουμε τράμπα. Όταν μάλιστα μία βασική αποστολή το κρίνει αναγκαίο, μας ζητά να επιλέξουμε με ποιον επιθυμούμε να συνεχίσουμε για τη δολοφονία του επόμενου στόχου. Υπάρχουν ωστόσο και τα ξεχωριστά quests του καθενός -όχι πολλά- που αφορούν τα ατομικά κίνητρα των δύο πρωταγωνιστών και καλά κάνουν και γεμίζουν την ξεχωριστή τους πρόοδο και ανάπτυξη ως βασικοί χαρακτήρες.
Η ύπαρξη και των δύο εξυπηρετεί έναν ευρύ σκοπό, που είναι η ικανοποίηση τόσο των φανς που προτιμούν ένα πιο παραδοσιακό AC gameplay υπό τη μορφή της Naoe, όσο και αυτών που έμαθαν να ελέγχουν Warrior-Assassins, όπως οι Kassandra και Eivor, παίζοντας αυτή τη φορά ως Yasuke.
NOTHING IS PRE-DETERMINED, EVERYTHING IS PERMITTED
Η Naoe ειδικεύεται στο stealth, οπότε για εμένα που σε έναν τέτοιο ρόλο αναζητώ κάποιον με δεξιότητες τύπου Altaïr Ibn-LaʼAhad ή Ezio Auditore da Firenze, είναι ιδανική. Ως μία shinobi είναι αυτή που πρέπει να επιλέγετε όταν θέλετε να εκτελέσετε αθόρυβα τους εχθρούς με πάρα πολλές επιλογές προσέγγισης του στόχου. Είναι καταπληκτική παρκουρίστρια, έχει πολλούς τρόπους να προχωρήσει σε μονόχιτο assassination ή και διπλό assassination, και βρίσκει πολλές λύσεις στα εργαλεία της (grappling hook, kunai, shuriken, κλπ) για να καθαρίσει ένα κάστρο από αντιπάλους χωρίς να ακουστεί καθόλου. Είναι για μένα αυτό που έψαχνα εδώ και πολλά χρόνια σε μία κεντρική φιγούρα ενός Assassin’s Creed, εφόσον προσφέρει τον τρόπο παιχνιδιού που ανύψωσε τη σειρά, είτε παλεύει κινούμενη στις σκιές είτε αν περικυκλωθεί από εχθρούς. Γιατί ακόμα και όταν βρίσκεται ανάμεσα σε πολλά enemy units, σε δυσμενείς καταστάσεις, έχει πολλές δολοφονικές κινήσεις και τρόπους για να γεμίσει με πτώματα μία εχθρική βάση. Μπορεί να κρατήσει katana, kusarigama ή tanto και να σφάξει κόσμο με τέτοια ταχύτητα και ευελιξία όσο λίγοι πρωτεύοντες Assassins.
Με τη χρήση της Naoe αναδεικνύονται και μερικά από τα νέα συστήματα του παιχνιδιού, όπως είναι ο κύκλος ημέρας νύχτας και η δυναμική αλλαγή του καιρού. Όταν η Ιαπωνία φωτίζεται μόνο από το φεγγάρι, τα πλεονεκτήματα για τη Naoe είναι εμφανή εφόσον κάθε σκιασμένο σημείο δυσκολεύει την ορατότητα της AI. Αντίστοιχα, ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, ένα προηγουμένως βατό τερέν μπορεί να έχει διαβρωθεί και να πρέπει αναζητήσουμε άλλη διαδρομή προσεγγίζοντας έναν στόχο. Το AC Shadows επαναφέρει βέβαια και το level design υποβοήθησης, που δημιουργεί λίγο πιο scripted μονοπάτια για πιο εντυπωσιακές εκτελέσεις από ψηλά, κάτι που έφερε μεγάλη ευθύνη για μερικές από τις επικότερες στιγμές των πρώτων Assassin’s Creed. Τα παραπάνω δεν είναι στοιχεία που πολύ-αλλάζουν τη σύσταση της φόρμουλας, αλλά συνδυάζοντάς τα μπορούν να μας αφήσουν με μία αξιομνημόνευτη διαδοχή κινήσεων, όπου ξεκινάμε να χοροπηδάμε από σκεπή σε σκεπή, εκτινάσσουμε τον γάντζο για να προσγειωθούμε με φόρα ανάμεσα σε δύο εχθρούς, να τους σκοτώσουμε ταυτοχρόνως και με μία βόμβα καπνού να εξαφανιστούμε ξανά στις σκιές διδάσκοντας το «Art of Killing».
TENCHU VERY MUCH
Καμία σχέση όταν ζητάμε από τον Yasuke να τραβήξει τα όπλα του από τις θήκες τους. Ο Yasuke είναι βαρύς, αργός και ασήκωτος, και δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ικανότητες όπως το Eagle Vision ή να πολύ-σκαρφαλώσει, άρα και εκμηδενίζεται η χρησιμότητά του αν μία αποστολή προτείνει το stealth. Όταν όμως οι συνθήκες απαιτούν να λεηλατήσουμε ένα κατεχόμενο μέρος από τα μπροστινή πόρτα, ο Yasuke θα την γκρεμίσει με το σκληρό κορμί του, και θα πετσοκόψει έναν-έναν όσους τον αντιμετωπίζουν σε stand-off ή θέλουν να αναμετρηθούν σε μάχη σώμα με σώμα μαζί του. Παρότι αυτή η λογική σε ένα Assassin’s Creed συνεχίζει να είναι ξένη για μένα, όντως ο Yasuke μου φάνηκε χρήσιμος όταν ήξερα ότι το μέρος όπου πρόκειται να επιτεθώ φυλάγεται από αρματωμένους φρουρούς και γομάρια. Οπότε με το δικό του μακρύτερο katana, ένα nagitana, ένα kanabo, ένα τόξο ή ένα teppo, γινόταν αρκετά εύκολο το να ολοκληρώσω μία αποστολή χωρίς ιδρώτα ή ανησυχία για το αν θα με εντοπίσουν.
Τουλάχιστον στα 2/3 του παιχνιδιού με βόλεψε η Naoe, κυρίως επειδή μπορεί να κρεμαστεί και να ανέβει σε κάθε τοποθεσία -κάτι πολύ σημαντικό για το exploration, που στο AC Shadows συναντά την πιο κυριολεκτική του μορφή μέχρι σήμερα. Το συγκεκριμένο παιχνίδι -με τις προεπιλεγμένες ρυθμίσεις πάντα- λέει «όχι» σε βελάκια, ενδείξεις και προχειροδωσμένα στοιχεία εξερεύνησης του χάρτη. Αντ’ αυτού, αν η Naoe ή ο Yasuke χρειάζονται να μάθουν την ακριβή τοποθεσία ενός NPC ή ενός αντικειμένου προς ανάκτηση θα πρέπει να στείλουν περιφερειακά τους scouts τους για να συλλέξουν πληροφορίες ή να μιλήσουν οι ίδιοι στους κατοίκους της κάθε επαρχίας και μόνο τότε θα προκύψει ένα πιο ξεκάθαρο objective point. Μέχρι τότε, όλα λειτουργούν προσεγγιστικά, σηματοδοτώντας την ίσως πιο αναζωογονητική αλλαγή που έχει υποστεί ένα Assassin’s Creed εδώ και χρόνια. Μη φανταστείτε ότι η διάδραση εκτοξεύεται ξαφνικά στα ουράνια, αλλά σίγουρα το AC Shadows απαιτεί πιο οργανικές διαδικασίες για να προχωρήσουμε στο παιχνίδι.
Έχει νόημα και αξία επίσης το να ταξιδεύετε προς ένα σημείο που ξεχώρισαν τα μάτια σας από απόσταση αφού κάθε δραστηριότητα, είτε πρόκειται για side quest είτε για κάποιο character-specific activity, θα σας ανταμείψει με Knowledge Points, που με τη σειρά τους ανεβάζουν το Knowledge Rank (και των δύο χαρακτήρων μαζί) και έτσι ξεκλειδώνονται περισσότερες διακλαδώσεις και δίοδοι ικανοτήτων στα μεμονωμένα skill trees των Naoe και Yasuke. Φυσικά κερδίζετε και XP ή βρίσκετε περισσότερο loot, συνεισφέροντας έτσι σε όλα τα RPG στατιστικά που θα σας βοηθήσουν να επισκεφθείτε τις higher-level τοποθεσίες και να κυνηγήσετε τους ανωτέρου επιπέδου εχθρούς.
Δεν θα βρείτε κάτι το τρομερά καινούριο ούτε στα εκατοντάδες points of interest, αλλά τουλάχιστον δεν θα ξέρετε εκ των προτέρων τι κρύβει κάθε ερωτηματικό του map. Προσωπικά -ακόμα και μετά από πολλές ώρες ψαξίματος και 1000άδων assassinations- είχα ακόμα τη θέληση να ανακαλύψω τι κρύβεται πίσω από κάθε σημείο ενδιαφέροντος και ας ήξερα πια πως δεν θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό από κάποιο κάστρο γεμάτο λεία, έναν ναό με ιερά αντικείμενα, έναν τάφο με κρυφά σεντούκια ή μία δοκιμασία ανάβασης.
Ακόμα και αν κουραστείτε να τικάρετε κουτάκια μίας μακροσκελούς λίστας από παραπλήσια objectives για ακόμα μία φορά, τουλάχιστον το να τα αναζητάτε στις μεγάλες εκτάσεις της Ιαπωνίας είναι ένα παιχνίδι από μόνο του. Αξίζει να στέκεστε να θαυμάσετε κάθε γωνιά του χάρτη. Στην εμφάνισή του, το AC Shadows κοντράρει το επίσης εκθαμβωτικό Ghost of Tsushima, βάζοντας πολλή τέχνη στην απεικόνιση των απέραντων πεδιάδων της Harima, στις εμπορικές ακτές της Wakasa, στους ομιχλώδεις λόφους της Iga και σε όλα τα κτήρια, τα μοναστήρια, τις αγορές και τα σημεία όπου οι Ιάπωνες έχουν εγκατασταθεί έστω προσωρινά. Όπως συμβαίνει με κάθε μεγάλη Assassin’s Creed κυκλοφορία -Mirage κοίτα αλλού- το AC Shadows είναι ο ομορφότερος τίτλος που έχει φτιάξει ποτέ η Ubisoft, μέχρι τον επόμενο. Εδώ ίσως έδειξε λίγο παραπάνω την αξία του το dynamic weather/season change, αφού χρειάστηκε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού να επιστρέψω σε διάφορα μέρη που ήταν πια αλλαγμένα λόγω βροχής ή χιονιού ας πούμε, και να παρατηρήσω πως παρουσίαζαν μία νέα θελκτικότητα. Οπότε πιστεύω ότι αν κάποιος θέλει να δει την πλήρη ομορφιά του AC Shadows θα πρέπει να βρεθεί στο ίδιο μέρος υπό τουλάχιστον 4 διαφορετικές συνθήκες.
Από όλα τα σημεία του κόσμου του, αυτό στο οποίο πιθανότατα θα επιστρέψετε τις περισσότερες φορές είναι το Hideout. Εκεί φιλοξενούνται όλοι οι σύμμαχοι που έχουμε επιστρατεύσει και πείσει στην πορεία του παιχνιδιού, συνεχίζοντας το έργο του «Kakushiba Ikii», της ντόπιας εκδοχής των Assassins. Στη βάση μας χτίζουμε χώρους όπου μπορούν να εκπαιδεύσουμε τους allies που καλούμε να μας υποστηρίξουν στις εισβολές μας, να αναβαθμίσουμε τον εξοπλισμό μας, όπως και να αυξήσουμε τον αριθμό των κατασκόπων που φέρνουν λαθραία τους πόρους που έχουμε εντοπίσει. Είναι ένας ωραίος χώρος αλληλεπίδρασης με τους άμεσα εμπλεκόμενους NPCs, ωστόσο εγώ γύριζα στο Hideout μόνο για να μαξάρω όσο νωρίτερα μπορώ bonuses που προσφέρει.
Το πόσο θα ασχοληθείτε και με αυτό ωστόσο, αφορά τον καθέναν από εσάς ξεχωριστά, και επανέρχομαι σε αυτό που είπα στην αρχή, ότι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στο AC Shadows τις επιλογές που προσφέρει. Γενικά, επικρατεί ένας έντονος διχασμός σήμερα γύρω από το τι λογίζεται «Assassin’s Creed», μία ανησυχία που οι δύο πρωταγωνιστές και οι ρυθμίσεις του έρχονται για να λύσουν. Θέλεις «παλιό καλό Assassin’s Creed», είτε αν αυτό σημαίνει για σένα να μαζεύεσαι με τους Assassin’s στο Masyaf, είτε να σκαρφαλώνεις στις εκκλησίες της Φλωρεντίας, είτε ακόμα και να πολεμάς σε ναυμαχίες στην Καραϊβική; Πολύ απλά μονιμοποιείς τον έλεγχο της Naoe, βάζεις guided exploration και αφήνεις το canon mode να παίρνει τις αποφάσεις για εσένα, και σου εγγυώμαι πως θα μείνεις υπερευχαριστημένος. Μήπως τελικά θέλεις να ζήσεις την Ιαπωνία όπως έζησες την Αίγυπτο, την Ελλάδα και τις εισβολές των Βίκινγκ στην Αγγλία; Παίζεις με τον Yasuke, αφήνεις την εξερεύνηση ανοιχτή και παίρνεις κανονικά τις αποφάσεις σου σε διαλόγους, ώστε να προχωράς προς την ολοκλήρωση του παιχνιδιού με πιο RPG διαστάσεις.
Για το μόνο που δεν έχουμε επιλογή είναι για το Animus και το τι γίνεται έξω από την εξομοίωση. Δυστυχώς παραμένει ένα κομμάτι που φαίνεται ακόμα να εξερευνάται πολύ επιφανειακά από την Ubisoft, χωρίς να δείχνει βέβαιη για το πώς -και αν- θέλει να συνεχίσει με το real-life Assassin’s Creed, οπότε αυτό περιορίζεται και στο AC Shadows σε πολύ μικρό screen time και στο live-service Animus Hub που απλά προσφέρει ανταμοιβές για μέσα στο παιχνίδι.
REQUIESCAT IN PACE HATERS
Ακόμα και έτσι, φεύγω πολύ χαρούμενος από τον χρόνο μου με το AC Shadows, ξέροντας πως δεν θα σταματήσει εδώ. Ήταν πολύ ενθαρρυντικό για μένα να ακούω «Assassins» αντί για «Hidden Ones» ή «Templars» αντί για «Order of the Ancients» μετά από τόσο καιρό. Όπως και με συνεπήρε το κοινό ταξίδι των Naoe και Yasuke προς την υπεράσπιση όλων των αβοήθητων ανθρώπων της Ιαπωνίας. Αλλά αυτό που με χαροποιεί περισσότερο από όλα είναι ότι όποιο gameplay μονοπάτι κι αν εγώ προτίμησα, υπάρχει η αντίστοιχης περιποίησης gameplay διαδρομή που προτιμούν οι άλλοι φανς, οπότε μπορούμε όλοι να ικανοποιηθούμε από το πώς θα παίξουμε το AC Shadows χωρίς να διαφωνούμε.
Θεωρώ ότι αυτή είναι η σωστή κατεύθυνση για ένα franchise που όσο περισσότερα δοκίμαζε τόσα λιγότερα του βγαίνανε, οπότε αν όλα τα επόμενα Assassin’s Creed εμπνευστούν από το Shadows και διευθετήσουν κάποια ακάλυπτα κενά, το μέλλον είναι λαμπρό. Προτείνω στην περίπτωση του AC Shadows να είστε περίεργοι να δείτε τι έχει να προσφέρει προτού γίνεται επικριτικοί απέναντί του.
Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media και την Ubisoft για την παροχή του review copy!
